ภัย+ไฟ 2

         ใครจะรู้บ้างว่าแม่สอดของเรากำลังจะเผชิญกับภัยน้ำท่วม ที่เราทุกคนอาจไม่คาดคิดมาก่อนว่ามันคือมหันตภัยเย็นที่กำลังคืบคลานมาสู่บ้านเมืองเราแล้วอย่างเงียบเชียบ มีการสร้างบ้านสร้างเมืองกันอย่างสนุกสนาน คนแม่สอดเราก็รู้ดีว่าปลายทางของลำห้วยแม่สอดกำลังถูกสะกัดกั้นจากคนแม่สอดด้วยกันเองโดยไม่รู้ตัว คนซื้อที่ดินไปแล้วจะรู้หรือไม่ หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้ มึงถมกูก็ถม ลำห้วยแม่สอดสายเลือดใหญ่เป็นสายหลักกับมีลำเหมืองฟ้าผ่าสายเล็ก ๆไหลรวมกันลงมาจากขุนเขา ลงสู่ที่ลำห้วยแม่สอด กับหัวไร่ปลายนาที่มีมาแต่เก่าก่อน ปี้น้องชาวแม่สอดเอ๋ย ลองหันกลับไปผ่อแล่ คนที่มาอยู่ทำกิ๋น เปิ้นฮู้ดีว่าทางหนีทีไล่ เขาฮู้เรื่องเส้นทางของน้ำผ้องว่า มันจะไหลท่วมอย่างไร ลำห้วยแม่สอดกำลังตื้นเขิน น่าจะขุดลอกได้แล้วตั้งเมิน ท่วมคราวนี้ผมไม่รู้เหมือนกันว่า จะเดือดร้อนกว่าครั้งก่อน ๆ หรือไม่อย่างไร พื้นที่บ้านของผมเป็นแอ่งลึกต่ำกว่าพื้นที่ตลาดแม่สอดถึง 2 เมตร โดยปกติจะท่วมสูงถึงระดับอกอยู่แล้ว ปีที่ผ่านมา น้ำไหลพุ่งแรงมากถึงระดับขอบสุดของพนังกั้นน้ำ ห่างจากระดับที่ท่วมอยู่เพียงฟุตเศษ ๆ

          พ่อเจ้าพระคุณทูนหัว จ้วยกั๋นผ่อผ้องว่าจะเยี้ยจะใดดี เวลาเปิ้นสร้างบ้านแป๋งเฮือนร้านค้า คนแม่สอดหลายคนขายตี้ดินรวยเป็นร้อย ๆ ล้าน คิงจะได่หัวออกว่า ความซิบหายเกิดจากปี้น้องของคิงผ้อง คิงจะคิดจะไดผ้อง หรือว่าคิงม่วนอยู่คนเดียวหา…

          วันนี้จะขอพูดถึงน้ำ อุบัติภัยละเรื่องฟืนไฟนะครับ ก็ไม่เกินความคาดหมายที่ผมได้เอ่ยถึงอุบัติเหตุ ที่เกิดขึ้นกับลูกสาวคนเล็กกับเพื่อนสาว ซึ่งมีคนไถ่ถามทุกข์สุกดิบมาตลอดเวลา ผมนำความจริงจากความเคารพศรัทธา ความเชื่อของผลกรรม ศรัทธาในคุณานุภาพของความศักดิ์สิทธิ์ สิ่งศักดิ์สิทธิ์รวมไปถึงวัตถุมงคลศักดิ์สิทธิ์ กับการดูแลรักษาของแพทย์พยาบาลทั้ง 3 โรงพยาบาล ที่รักษาตัวน้องแอนดี้ตาวและสาวปอย สามสิ่งนี้ผมเอามารวมกันเหลือเศษที่มองเห็นคือ ปาฏิหาริย์ รถเก๋งเล็ก ๆ วิ่งด้วยความเร็วสูงกว่า 145 กม./ชม. วิ่งชนท้ายรถบรรทุกหกล้อบรรทุกทรายจนเต็ม กระเด็นกระดอนตกลงไปในคูน้ำดังข่าวที่ผมเขียนปาฏิหาริย์เจ้าพ่อพะวอเมื่อฉบับก่อน กุศลผลบุญตลอดจนปาฏิหาริย์แห่งความศักดิ์สิทธิ์ + โชคช่วยว่าถ้าไม่มียางอะไหล่ที่รถเก๋งพุ่งชนอย่างแรง ถ้ามุดไปโผล่อีกด้านหนึ่งได้คงพูดไม่ออกเหมือนกันว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับทั้ง 4 คนที่มาในรถแรงปาฏิหาริย์แอนดี้ตาวแม้ไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย ( เพราะเสีย ) แต่ก็ไม่กระเด็นออกไปนอกรถด้วยแรงปาฏิหาริย์โชคดีไม่มีพิการหรือเสียโฉม แต่ด้วยแรงกระแทกจึงมีผลกระทบทางสมองอยู่หลายวัน ด้วยการดูแลเอาใจใส่ของหมอและพยาบาลทุก ๆ คนรวมทั้งหมอแต๋ว แอนดี้ตาวหายดีแล้ว และอาจจะเก่งกว่าก่อนเกิดเหตุก็เป็นได้ ฮิฮิ…
         ที่แน่ ๆ ตะกรุด 9 กลุ่ม กับพระรอดองค์เล็กของหลวงพ่อครุบากัญไชย กับเจ้าพ่อพะวอฟ้าคำรน แอนดี้ตาวนำติดตัวประจำกายตลอดเวลาและหวงเสียด้วยซ้ำ

         เมื่อมีคนมาเยี่ยมเยือนถึงบ้านถามถึงเรื่องเก่า ๆ ที่ภูมิใจก็เลยนำมาเล่าขานกันอีก ปลายปี 2541 นานเหมือนกันที่ผมต้อรักษาตัวเองด้วยโรคภูมิแพ้อันเกิดจาก ควันไฟ ในราวปี

         2534- 2541 งานที่ผมรับผิดชอบกับงานอื่นอีกหลายสิบตำแหน่งงานที่สังคมให้เกียรติแก่ผม ไฟไหม้ที่ไหนเป็นต้องออกไปช่วยเหลือทันที ที่นำมาพูดถึงอีกก็คือ มีเพื่อน ๆ มานั่งคุยและบ่นถึง 2 อดีตนายอำเภอแม่สอด คือ ท่านสมชัยฐ์ หทยะตันติ และท่านสามารถ ลอยฟ้า ทั้งสองท่านผู้ตรวจ ท่านเดินออกจากกรุพระไปปฏิบัติหน้าที่พ่อเมืองอีกครั้งหนึ่ง เพื่อสนองพระเดชพระคุณ ท่านสมชัยฐ์ย้ายมาอยู่เมืองตากอีกครั้งหนึ่ง ส่วนท่านสามารถขยับไปอยู่ที่จันทบุรี เมืองที่เกี่ยวพันกับองค์สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช ทั้งสองท่านอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งสองท่านมีเรื่องราวที่ผมสามารถเขียนได้ทั้งวัน เมื่อมีคนมาชวนคนที่อายุใกล้ 70 ให้ทำกู้ภัย ซึ่งได้รับการปฏิเสธจากผมอย่างแน่นอนก็เพราะผมแก่แล้ว เบื่อแล้วสำหรับการออกไปช่วยเหลือผู้คน เอาตั้งแต่เด็กนักเรียนยากจนในถิ่นไกล ผู้ยากไร้ ผู้พิการในถิ่นกันดาร ผู้สูงอายุ ( อันนี้ชอบเพราะผูกพันมาตั้งแต่ปี 2536 ยังช่วยเหลืออยู่ ) น้ำท่วมและกู้ภัยไฟ ผมมีหน่วยบรรเทาที่ถือได้ว่าเป็นหน่วยงานแรกที่ผมลุยมาก่อนใคร อย่าลืมนะครับว่า ในหน่วยงานที่ผมตั้งมากับมือ ถึงกับแอบขายที่ดินที่ผมรักมาก เพื่อดูแลลูกน้องกับรถยนต์ผจญเพลิง อุปกรณ์ต่าง ๆ รวมถึงลูกทีม 16 คน

          บางคนไม่รู้นึกว่ามีมูลนิธิช่วยเหลือผม ก็เพียงแค่ยืมชื่อเขามาเป็นหลักกู้ภัยก็เพียงแค่นั้น พอไฟไหม้ครบ 50 ครั้งตามคำทำนายของหลวงพ่อครูบากัญไชย ผมก็เลยวางมือ และมาลุยงานกองทุนเพื่อคนยากไร้ของผมเอง เพียงปีเดียวผมก็คว้ารางวัลระดับประเทศมาครองถึง 2 รางวัล มานอนกอดอย่างชื่นใจ

         เดี๋ยววันไหนที่ได้เจอท่านสมชัยฐ์ พ่อเมืองตากคนใหม่ คงได้เล่าวิปากศรัทธาตอนหนึ่งที่ผมสามารถช่วยเหลือชีวิตผู้คน รวมไปถึงพระสงฆ์องค์เจ้า ที่มีท่านสมชัยฐ์เป็นประธานจัดงาน ถ้าไม่ใช่อภินิหารแห่งพระเดชพระคุณหลวงพ่อครูบากัญไชย ที่ดลจิตดลใจให้ผมเปลี่ยนใจไปร่วมงาน ที่ไปเจอชาวบ้านกำลังจุดประทัดกับลูกโป่งนับพัน ๆ ลูก ที่มีท่านสมชัยฐ์ยืนคู่กับกำนันดำ ซึ่งกำนันดำนับถือผมเอามาก ๆ ทำให้ทุกท่านทุกคนรอดจากอุบัติภัยจากการระเบิดของแก็สในลูกโป่งอย่างหวุดหวิด ถ้าไม่มี อ.ศักดิ์สิทธิ์โผล่ไปร่วมแจมงานวันนั้น ฮิฮิ…

         ในชั่วชีวิตผม ผมถือได้ว่าเป็นผู้หนึ่งที่ทำให้อำเภอแม่สอด รอดจากเพลิงไหม้ทั้งเมืองมาหลายครั้ง ครั้งแรกเมื่อปี 2507 ก่อนที่ผมจะไปทำงานเซอร์เวย์กับ ที.อี.ซี. ผมสองคนกับ อ.ประชา ตัญตรัยรัตน์ กำลังยืนคุยกันอยู่หน้าโรงพัก ขณะที่ชาวแม่สอดเกือบทั้งเมืองต่างพากัน สนุกสนานกับงานสงกรานต์แม่สอดในยามราตรีนั้น แม่สอดทั้งเมืองยังเงียบสงบ ไม่รู้ลุงย่นภารโรงสุขศาลาแม่สอด ( อนามัยสมัยนั้นอยู่ตรงร้านเอกเสรีเก่า ) ไม่รู้เผาขยะอีท่าไหนไฟเกิดลุกไหม้ลามขึ้นไปชั้นบนของสุขศาลา ผมกับครูตง ( อ.ประชา )ตัดสินใจแบกถังดับเพลิงที่อยู่สี่แยกทั้งสามเครื่องฉีดพ่นยังไงไฟยิ่งพุ่งลุกลามขึ้นฝาผนังไม้สักทั้งแผง อารามตกใจกลัวไฟจะไหม้บ้านของเราทั้งสองคนที่อยู่ติดกัน และใกล้ ๆ กับอนามัย ด้วยพลังคนหนุ่มเราทั้งสองคนวิ่งไปชั้นบนของสุขศาลาช่วยกันถีบจนฝาผนังสุขศาลาพังคลืนลงไป เป็นเวลาเดียวกันที่นายอำเภอสุชาติ พัววิไล นำรถดับเพลิงมาถึงที่เกิดเหตุพอดี รายนี้เกือบสามสิบปีมาแล้ว โรงก๋วยเตี๋ยวแม่สอดบริเวณถนนชิดวนาเกิดเพลิงไหม้ บังเอิญผมกลับจากอบรมลูกเสือชาวบ้านประสบเหตุเข้า เพราะมีโทรโข่งติดตัวอยู่ จึงขอนุญาตทั้งนายกเทศมนตรีและนายอำเภอพูลชัยเป็นคนสั่งการให้เสร็จสรรพ เมื่อหลวงพ่อครูบากัญไชย กาญจโน พระอาจารย์ได้ทำนายไว้ว่าแม่สอดจะเกิดเหตุเพลิงไหม้จากปีนี้ไปถึงปีโน้น และก็เกิดขึ้นจริง ซึ่งชาวบ้านแม่สอดหลายท่านคงจำได้ แหมมันไม้ถี่เหลือเกิน แบบไหม้ประจำเดือนกันเลย ขนาดหน้าฝนน้ำท่วมก็ยังไหม้จนได้

ชัยเมืองฉอด.